هرگز روی زخم‌ها بتادین نریزید
در تاریخچه ترمیم زخم‌ها می‌توان به پاپیروس‌های مصر باستان مراجعه کرد که حدود 1650 سال قبل از 
میلاد مسیح تهیه شده‌اند.»
در این پاپیروس‌ها به 48 نوع زخم که پزشکان آن زمان آنها را شناخته و تقسیم‌بندی کرده‌اند، اشاره شده است.
« وجود زخم و تلاش انسانها برای درمان آنها» موضوع گفت‌وگو با دکتر مهرداد خوانساری، متخصص جراحی عمومی است.
- آقای دکتر! زخم‌ها چند نوع هستند؟
زخم عبارت است از گسیختگی یک اپیتلیوم یا پوشش در هر قسمتی از بدن اعم از پوست، مخاط دستگاه گوارشی و... که بر اساس نوع زخم در هر قسمتی از بدن، درمان‌ها متفاوت خواهند بود. پس زخم‌ها میتوانند در نقاط مختلفی از بدن چه در ارگانهای داخلی مانند دستگاه گوارش یا در ارگان خارجی مانند پوست ایجاد شوند اما بطور کلی زخم‌ها را به دو نوع حاد و مزمن تقسیم‌بندی می‌کنیم.
- اگر هنگام ترمیم زخم اتفاقی بیفتد که مراحل پشت سر هم انجام نشود، چه پیامدی خواهد داشت؟
در این صورت زخم حاد به یک زخم مزمن تبدیل می‌شود که درمان‌های خاص خود را می‌طلبد؛ به همین دلیل تلاش ما این است که زخم حاد را در روند ترمیم طبیعی خودش نگه داریم و اجازه ندهیم مزمن شود؛ زیرا در این صورت مجبوریم از تکنیک‌های خاصی استفاده کنیم تا آن را درمان کنیم.
- آیا مزمن‌شدن زخم خطرناک است؟
بله، ممکن است به خاطر وجود یک زخم مزمن عوارض خطرناکی ایجاد شود؛ زیرا مزمن‌شدن زخم مسائل ساده زخم‌ها را به مسائل پیچیده‌ای تبدیل می‌کند؛ البته هر زخمی مزمن نمی‌شود بلکه عواملی وجود دارد که می‌تواند زخم حاد را به زخم مزمن تبدیل کند. بسیاری از این عوامل ذاتی و مربوط به خود شخص است اما بیماری‌های زمینه‌ای مانند بیماری‌هایی که در سیستم ایمنی افراد نقص ایجاد می‌کنند، مانند بیماری‌های کبدی و کلیوی، بیماری دیابت، افرادی که فقر تغذیه‌ای دارند، افرادی که شیمی‌درمانی می‌شوند، افرادی که کورتیکواسترویید مصرف می‌کنند، موارد خاصی که در منطقه‌ای که زخم ایجاد شده است و خونرسانی کافی شریانی یا وریدی ندارند، مانند بیمارانی که دچار واریس‌های مزمن و شدید اندام‌های تحتانی هستند که زخم آنها گاهی حتی به قطع عضو نیز منجر می‌شود، افرادی که کم‌خونی و تصلب شرایین دارند، افرادی که قطع نخاع هستند یا طولانی‌مدت در بستر میمانند و دچار زخم‌های حادی به نام «زخم بستر» می‌شوند که اغلب موارد مزمن می‌شود و...
- چطور از مزمن‌شدن زخم‌ها جلوگیری کنیم؟
مهم‌ترین مساله پس از ایجاد زخم در تنه یا اندام‌ها حفظ خونسردی و کنترل اوضاع است پس از آن اولین اقدام، کنترل خونریزی است که می‌توان با فشار دست یا با یک پارچه و گاز تمیز آن را کنترل کرد. مرحله دوم پانسمان ساده زخم است که آن هم کار کنترل خونریزی و درد را انجام می‌دهد.
اگر ناحیه‌ای از بدن با اشیاء برنده مانند شیشه بریده شده بود، امکان عمیق‌بودن زخم زیاد است؛ بنابراین در این موارد بهتر است سریعا به پزشک مراجعه کنید. پزشک با معاینه دقیق، نوع زخم، لبه‌های آن و وجود جسم خارجی در زخم را بررسی می‌کند. زیرا یکی از عوامل مهم تبدیل زخم‌های حاد به زخم‌های مزمن وجود اجسام خارجی در زخم است.
- نیازی به ضدعفونی‌کردن زخم نیست؟
متاسفانه اشتباهی که افراد بعد از ایجاد زخم انجام می‌دهند، استفاده غلط از ضدعفونی‌‌کننده‌های موضعی است. ضدعفونی‌کننده‌ها که در منازل اغلب بتادین است به هیچ عنوان نباید داخل حفره زخم ریخته شود بلکه باید آن را اطراف حفره زخم استفاده کرد؛ زیرا بتادین حاوی ید است که به شدت برای سلولهای زایا و ترمیمکننده کشنده است؛پس چنانچه در حفره زخم ریخته شود، قطعا باعث تاخیر در ترمیم زخم می‌شود و متعاقب آن جوشگاه و اسکار ( جای زخم) بیشتری به جا می‌ماند. بهترین شستشو‌دهنده زخم، سرم شستشو یا نرمال‌سالین است. اگر سرم در دسترس نبود می‌توان زخم را با آب تمیز شست. سپس آن را پانسمان و به نزدیک‌ترین مرکز پزشکی مراجعه کرد.
- در چه زخم‌هایی باید واکسن کزاز تزریق کرد؟
با توجه به واکسیناسیون کامل جوانان و نوجوانان در کشور اغلب زخم‌هایی که در بدن ایجاد می‌شود نیازی به واکسن ندارند. در موارد بسیار خاصی که زخم به شدت له شده و با خاک یا مدفوع آلوده شده است یا زخم لبه‌های ناهماهنگ دارد چنانچه بیش از 10 سال یا در موارد خاص‌تر 5 سال از واکسیناسیون فرد گذشته باشد، تزریق واکسن کزاز لازم است. در غیر این صورت نیازی به تزریق واکسن نیست.
منبع :سلامت
نکته ی خیلی مفیدی بود
سلام
متشکرم