گزارش/ هر آنچه که باید از خاندان اسد دانست

سوریه و خاندان اسد تاوان چه چیز را پس می‌دهند/ ایران چه دِینی در قبال سوریه دارد

به گزارش خبرنگار سیاست خارجی باشگاه خبرنگاران؛ موج بیداری اسلامی در 2 سال اخیر به طرز شگفت‌انگیزی معادلات سیاسی و توازن قدرت در منطقه را به نفع مردم و حامیان مقاومت در برابر نظام سلطه به ویژه آمریکا و رژیم غاصب صهیونیستی تغییر داده است به گونه‌ای که در این مدت تقریبا اکثر هم‌پیمانان سرسخت و دیکتاتور آمریکا و رژیم اشغالگر صهیونیستی در منطقه از جمله در تونس، مصر، لیبی و ... یکی پس از دیگری ساقط شدند. اما از سوی دیگر با توجه به تضعیف شدید پایگاه‌های راهبرد غرب و رژیم صهیونیستی در منطقه غرب آسیا ‌و شمال آفریقا، نظام سلطه نیز نهایت تلاش خود را در جهت انحراف مسیر حرکت موج بیداری اسلامی داشته از جمله در کشور "سوریه" به عنوان کشور اول حاضر در خط مقاومت سعی داشته با بحران‌سازی و گسیل تروریست‌ها به این کشور، مانع از موفقیت کامل محور مقاومت شود. 

جغرافیای سوریه

سوریه با 185 هزار و 180 کیلومتر مربع وسعت، هشتاد و هفتمین کشور جهان است که در جنوب غربی قاره آسیا، کنار دریای مدیترانه و در همسایگی کشورهای ترکیه در شمال، عراق در شرق و جنوب شرقی، اردن در جنوب، فلسطین در جنوب غربی و لبنان در غرب واقع شده است.

سیمای سیاسی ـ اجتماعی سوریه

در ژوئن 1967 میلادی، نفرت به جوش آمده مردم بر علیه رژیم اشغالگر صهیونیستی در یک جنگی علنی شعله‌ور شده و نبردهای بعدی که به جنگ 6 روزه شهرت یافت به پیروزی‌هایی برای ارتش رژیم غاصب صهیونیستی انجامید. سرتاسر شبه جزیره سینا، واقع در شرق کانال سوئز و نیز سواحل غربی اردن، به اشغال رژیم جعلی صهیونیستی درآمد، اورشلیم غربی و همچنین بلندی‌های جولان در سوریه که بر دریاچه طبریه مشرف بود، اشغال شد و سوریه نیز در واکنش نسبت به حمایت آمریکا از صهیونیست‌ها، آمریکاییان را از کشور اخراج کرد و مرزهای خود را حتی بر روی خبرنگاران و سیاستمداران بست. از آن زمان تاکنون، سازمان ملل با تشکیل کمیسیونی تلاش کرده است تا آرامش را حفظ کند و سرانجام، این کمیسیون در سال 1970 میلادی، آتش‌بس را به سرپرستی این سازمان برقرار کرد. در 6 نوامبر سال 1970 میلادی، حافظ اسد با پشتیبانی ارتش قدرتمندسوریه، رئیس جمهوری این کشور را بر عهده گرفت. 4 سال پس از آن نیز، جنگ چهارم اعراب و صهیونیست‌ها اتفاق افتاد و اعراب سرزمین‌های بیشتری را از دست دادند.

علویان سوریه

علویه یا نصیریه یکی از فرقه‌های مذهب شیعه است که بزرگترین اقلیت دینی را در سوریه تشکیل می‌دهند و حافظ اسد و بسیاری از رهبران حزب حاکم این کشور از پیروان آن هستند؛ سکونت‌گاه اصلی علوی‌ها در شرق سوریه است. پیروان این مذهب را علویان یا نصیریون‎ یا الانصاریة می‌نامند. در سال ۱۹۷۳، 3 سال پس از اینکه یک علوی به نام حافظ اسد در سوریه به قدرت رسید شورای علمای این مذهب اعلامیه‌ای با مفاد مشابه صادر کرد.

به طور تقریبی 10 درصد جمعیت سوریه علوی هستند که در سوریه قدرت سیاسی قابل توجهی را به دست آورده‌اند. آنها از زمان سرپرستی فرانسه بر سوریه مقامات مهمی در ارتش به دست آورده و با به قدرت رسیدن حزب بعث در سال ۱۹۶۳ موقعیت بهتری به دست آوردند اما پس از به قدرت رسیدن حافظ اسد بود که جایگاه آنها کاملا مستحکم شد.

حکومت بعثی سوریه

در سال 1957 که حزب بعث قدرت را در دولت سوریه به دست گرفت، دورانی بود که حزب کمونیست با حمایت شوروی روز به روز در سوریه قدرت و نفوذ بیشتری پیدا می‌کرد.

در آن زمان "صلاح جدید" به عنوان رهبر حزب، سیاست‌های دولت را رهبری می‌کرد و نورالدین الاتاسی نیز رئیس جمهور بود. وزیر دفاع در دولت جدید نیز سرلشکر حافظ اسد بود که در سال‌های باقیمانده قرن بیستم در سیاست‌های سوریه نقشی سرنوشت‌ساز ایفا کرد. در این دوره مقام‌های بلندپایه دولت در ادوار گذشته یا دستگیر شدند و یا کشور را ترک کردند.

حافظ‌ اسد که از جوانی تحت‌تأثیر ملی‌گرایی عرب و اندیشه‌های سوسیالیستی و ضداستعماری قرار داشت، در 16 سالگی به حزب ‌بعث پیوسته بود.

وی در سال 1955 برای گذراندن یک دوره آموزشی 6 ‌ماهه به مصر اعزام شد. کارآمدی او به عنوان خلبان جنگی موجب شد تا برای کسب مهارت و آموزش پرواز با هواپیمای میگ روسی، در اواسط 1958 در زمان وحدت مصر و سوریه، به شوروی اعزام شود.  

وی در 1960، همراه با 2 افسر علوی (صلاح جدید و محمد عمران) و 2 نظامی اسماعیلی (عبدالکریم الجُندی و احمد المیر)، تشکیلاتی سری به‌نام کمیته نظامی پایه‌گذاری کردند.

در 28 سپتامبر 1961، گروهی از افسران سوری که در کمیته نظامی عضویت نداشتند، به رهبری عبدالکریم نَحْلاوی، با کودتای نظامی به وحدت مصر و سوریه پایان دادند و قدرت را در سوریه به دست گرفتند.