سازمان شانگهای و ایران
«سازمان شانگهای و ایران»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم علی رمضانی است که در آن می‌خوانید
سفر چند روزه محمود احمدی نژاد، به چین برای شرکت در نشست سازمان همکاری شانگهای یا دوازدهمین نشست سران سازمان همکاری شانگهای 17 و 18 خردادماه جاری در پکن و دیدار و گفتگو با سران برخی از کشورهای عضو و ناظر شانگهای در واقع گام دیگری در ارتباط با تعاملات ایران و همکاری با سازمان شانگهای به شمار می‌رود.
در این بین باید گفت هر چند سازمان همکاری شانگهای سال 2001 با محوریت امنیتی، سیاسی و اقتصادی از سوی کشورهای شرق و مرکز آسیا برای ساماندهی اوضاع این بخش از قاره پس از فروپاشی شوروی و با پرچمداری چین و روسیه همچنین با همکاری قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان ایجاد شد اما رفته رفته اثر گذاری این سازمان برای رفع مسایل و مشکلات منطقه ای و حتی بین المللی افزون شد و اهداف جدید اقتصادی امنیتی واستراتژیکی را برای خود ترسیم کرد.
در این حال از زمانی که از سال 2005 ایران به عضویت ناظر سازمان همکاری شانگهای پذیرفته شد این امیدواری وجود داشت که ایران نیز به عنوان عضو کامل این سازمان شناخته گردد. در این راستا با وجود تلاش مقامات ایرانی برای درخواست عضویت دایم ایران در سازمان همکاری شانگهای هنوز این درخواست مورد موافقت اعضا قرار نگرفت.
در این حال آنچه در سالهای گذشته رخ داد و با وجود تحولات تازه در روابط بین الملل و نزدیکی بیشتر مسکو با واشنگتن در سالهای گذشته و معاملات قدر ت بین روسیه ،چین وامریکا عضویت کامل و رسمی ایران در این سازمان با تصویب مقررات پذیرش اعضای جدید متوقف شود.این رویکرد و مخالفت با عضویت کامل ایران هر چند می‌توانست محور چین – روسیه را به مثلث ژئو پلیتیکی جدید تبدیل و عملا ایران را نیز در میان کشور های قدرتمند این سازمان قرار دهد اما رویکرد پکن و مسکو باعث ناکامی کشور در عضویت کامل در این سازمان شد.
آنچه مشخص است ایران تاکنون در حد یک عضو ناظر باقی مانده و مهم ترین مانع در راه عضویت ایران علاوه بر عدم رضایت روسیه، نارضایتی چین هم بوده است؛ این بدان معناست که دو عضو اصلی و بنیان گذار سازمان نسبت به عضویت دایم ایران نظر مثبتی ندارند.
در این بین باید گفت عضویت ایران در سازمان در شرایطی که کشورهای غربی و آمریکا قصد دارند ایران را وادار به انزوای بین المللی کنند نوعی موفقیت برای ایران به شمار می‌رود و پیامدهای گوناگون اقتصادی سیاسی به همراه خواهد داشت و از نظر همکاری‌های منطقه‌ای، توانمندی‌ها و ظرفیت‌های این سازمان و ایران را افزایش می دهد لذا سیاست خارجی کشور باید با جدیت بیشتری به عملکرد روسیه و چین در قالب این سازمان بیاندیشد و بیش از هر زمانی با توجه به منافع ملی کشور در جستجوی فرصت ها و پتانسیل‌های بالقوه سیاسی و اقتصادی حاصل از عضویت کامل در این سازمان باشد. چرا که عضویت دائم در سازمان شانگهای منافع و مزایای مهمی را در حوزه‌ها و زمینه‌های مختلف از جمله اقتصادی، سیاسی، امنیتی و پرستیژی به ارمغان خواهد آورد.
