نیایش

خدایا، سه خصلت، مرا از سؤال به درگاهت منع مى ‏کند و یک خصلت مرا به آن وا مى ‏دارد.
امرى که به آن فرمان دادى و من در انجام آن درنگ کردم و نهی ى که از آن جلوگیرى کردى و من به سوى آن شتافتم و نعمتى که به من ارزانى داشتى و من در سپاسگزاری‌اش کوتاهى نمودم، مرا (از سؤال به درگاهت) باز مى ‏دارد.
و فضل و احسان تو بر کسى که رو به سوى تو کرده و با گمان نیک به سوى تو آمده است مرا به سؤال از درگاهت وا مى ‏دارد.
زیرا، همه احسان‏ هاى تو، بخشش و تفضل است و همه نعمت هاى تو ابتدایى است. پس اینک، اى خداى من، من به درگاه گرامى تو بسان فرمانبردار خوار ایستاده‏‌ام و با شرمندگى همچون محتاج عیال‏مند در خواست مى ‏کنم.
اعتراف مى ‏کنم به اینکه جز با خوددارى از معصیت تو در هنگام احسانت، تسلیم تو نشده ‏ام و در هیچ حالى بدون منت و احسان تو نبوده ‏ام. پس اى پروردگار من، آیا اقرار من در پیشگاه تو به بدى آنچه انجام داده ‏ام، سودى خواهد بخشید؟ و آیا اعتراف من در درگاهت به زشتى آنچه مرتکب شده ‏ام نجاتم خواهد داد؟